به گزارش ساختمان آنلاین: به گفته تولیدکنندگان این حوزه ، در تولید محصولات استاندارد، حدود ۶۰ درصد مس، ۳۵ درصد روی و زیر ۲.۵ درصد سُرب مورد استفاده قرار می‌گیرد و ۲.۵ درصد مابقی را ۱۹ عنصر مختلف دیگر تشکیل می‌دهند. به گفته آن‌ها، علت استفاده اندک از فلز سرب در تولید آلیاژ برنج، ایجاد قابلیت تراشکاری در شمش برنج است و اگر این مقدار کم که مورد تایید استاندارد است در آلیاژ نباشد، شیرآلات قابل طراحی و تراش خوردن نخواهند بود.
شواهد میدانی پیرامون این ادعا حاکی از آن است که از آنجا که بسیاری از تولیدکنندگان زیرپله‌ای شیرآلات دستگاه تست ندارند، بسیار بیشتر از آنچه استاندارد مشخص کرده، سرب مصرف می‌کنند. این در حالی است که بسیاری از برندهای معروف این حوزه، مواد اولیه ریخته‌گری را در کارخانه تولید کرده و در دستگاه «کوآنتومتر» آن‌ها را آنالیز می‌کنند. در عین حال، تمام سبدهای ریخته‌گری در انبارهای این برندها شناسنامه‌دار هستند.
از سوی دیگر، از آنجا که پسماند آبکاری شیرآلات برای محیط زیست بسیار خطرناک و کشنده است، تمامی خطوط تولید مجهز و معتبر به خط آبکاری تمام‌مکانیزه مجهز هستند تا مواد شیمیایی را با روش‌های نوین و مدرن تصفیه کنند. نکته جالب اینجاست که با آب به‌دست‌آمده از خروجی این پروسه می‌توان فضای سبز را آبیاری کرد. این در حالی است که به گفته بسیاری از کارشناسان، تولیدکنندگان زیرزمینی و کسانی که مجوزهای لازم را از وزارت صنعت، معدن و تجارت کسب نکرده‌اند، بدون کوچک‌ترین توجه به نکات مربوط به حفظ محیط زیست، پسماندهای سمی خود را در هر مکانی که دوست دارند، رها می‌کنند.
بنابر ادعای آن‌ها، یکی از دلایل سمی شدن آب‌های زیرزمینی، به‌خصوص رودخانه ورامین که به‌تازگی شاهد آن بوده‌ایم، همین پسماندهاست که متاسفانه محصولات کشاورزی را تحت تاثیر قرار می‌دهند.
نکته بسیار تاسف‌‌انگیز دیگری که در این زمینه وجود دارد، این است که متاسفانه دولت نگاه جدی به این مساله نداشته و همانند دیگر حوزه‌ها همانند تاکسی‌های اینترنتی که به حال خود رها شده‌اند، صرفا به بحث اشتغال‌زایی ایجاد شده توسط این کارگاه‌ها اهمیت می‌دهد و مسائل زیست‌محیطی و سلامت مصرف‌کنندگان این محصولات را به کلی فراموش کرده است که این موضوع جولان تولیدکنندگان غیراستاندارد در این حوزه را بیش از پیش ملموس ساخته است.
