به گزارش ساختمان آنلاین: زمانی که قرنطینه‌های سختگیرانه خانگی آغاز شد، لزوم توجه ساکنان و مدیران شهری نیز به محوزه مسکن و نحوه طراحی خانه‌های مسکونی اهمیت بیشتری یافت. بسیاری از منتقدان در ابتدای شیوع بیماری چنین استدلال می‌کردند که تراکم جمعیت در یک ساختمان و برخی شرایط زندگی در خانه‌ها می‌تواند به عنوان مؤلفه مهمی در انتقال ویروس عمل کند از سوی دیگر وضعیت سکونت در خانه‌های مسکونی تحت تأثیر قرار گرفت به این صورت که بسیاری از مالکان مهلت قرارداد مستأجران را تمدید می‌کردند یا تأخیر در پرداخت اجاره‌بها را نادیده می‌گرفتند چرا که شرایط اقتصادی سختی بر زندگی مردم حاکم بود.
اگرچه بحران کرونا نگرش مردم و مقامات را نسبت به مسئله مسکن تغییر داد و در اغلب موارد باعث ایجاد بهبودهایی در وضعیت آن شد با این حال، همچنان مقرون به صرفه‌بودن، نقل مکان و مالکیت نگرانی‌هایی جدی در این زمینه به شمار می‌رود.
درس‌هایی از سکونت در دوران کرونا
از زمان‌های دور تا امروز، بسیاری از مردم آفریقای جنوبی به ویژه در شهرهای دوربان و ژوهانسبورگ در مکان‌هایی بدون استفاده سکونت داشته و از مالکیت شخصی برخوردار نبوده‌اند البته این روند به تازگی در کیپ‌تاون، پایتخت آفریقای جنوبی شایع شده و طی آن مردم به زندگی در سکونتگاه‌های غیررسمی بدون مالکیت شخصی روی آورده و از این طریق به بحران مسکن خود خاتمه داده‌اند. جالب است بدانید که این رویداد تنها محدود به کیپ‌تاون نمی‌شود بلکه اخیراً و به خصوص پس از شیوع بیماری کووید -۱۹ به روندی عادی در میان سایر کلانشهرهای جهان تبدیل شده است.
ویروس کرونا تنها بحرانی نبوده که طی حدود دو سال اخیر گریبانگیر مردم بوده است؛ رکود اقتصادی نیز به طور جبران‌ناپذیری بر زندگی شهرنشینان حاکم شده و زندگی در مراکز شهری را برای آنان مشکل کرده است در نتیجه بسیاری از ساکنان شهری به سمت حومه‌ها روانه شده‌اند چرا که مسکن در این مناطق به مراتب مقرون به صرفه‌تر از مراکز شهری است ضمن اینکه دسترسی به هوای پاک در آن‌ها نیز سطح سلامت جسمی و روانی ساکنان را تا حد زیادی بهبود می‌بخشد. در این راستا چنین پیش‌بینی می‌شود که آسمانخراش‌های مراکز شهری به تدریج ارزش خود را در نگاه مردم از دست بدهند و سکونت در مناطق بی‌استفاده و حومه‌ها از اهمیت بیشتری برخوردار شود.
آمادگی بیشتر برای افزایش جمعیت شهری
کلمبیا کشوری در آمریکای جنوبی با بیشترین نرخ افراد بی‌خانمان است و به همین دلیل، بحران مسکن در آن پدیده جدیدی به شمار نمی‌رود. بسیاری از منتقدان چنین استدلال کرده‌اند که زخم‌های ناشی از جنگ‌های مدنی طولانی‌مدت در این کشور باعث شده است مردم به طور مداوم بین شهرها و روستاها در مهاجرت باشند که همین امر به سهم خود در افزایش نرخ بی‌خانمانی نقش مهمی ایفا کرده است.
تا کنون اقدامات زیادی برای حل این بحران از سوی مدیران شهرهای مختلف اعمال شده با این حال به نظر می‌رسد که هیچیک از آن‌ها کارساز نبوده است و مردم همچنان با مسئله بی‌خانمانی دست و پنجه نرم می‌کنند.
در کنار تمام این مشکلات، جمعیت شهرهای جهان رو به افزایش است و کلمبیا نیز از این امر مستثنی نبوده و این در حالی است که کشور ظرفیت مالی و فضایی کافی برای سازگار سازی با شرایط شهرنشینی را ندارد.
بدیهی است که مدیران باید هوشمندانه‌تر از قبل به بررسی مسائلی نظیر میزان غذای مصرفی توسط هر جمعیت، تعداد سازه‌های مسکونی و ظرفیت پذیرش جوامع جدید آن‌ها و حتی نژادهای مردمی بپردازند تا بتوانند طراحی شهری را برای پذیرش جوامع بیشتر بهبود بخشند و کمتر با بحران مسکن در آینده مواجه شوند.
در این راستا، فضاسازی شهری می‌تواند بسیار مؤثر واقع شود و به عنوان مثال، نیاز انسان به مسکن، زیرساخت‌های اجتماعی، پارک‌ها، میدان‌ها و کتابخانه‌های عمومی را در مواجهه با افزایش جمعیت حل کند.
فضاسازی طی دوران کرونا به جنبشی عظیم در میان شهرهای جهان تبدیل شد و بسیاری از مقامات از این شیوه برای ایجاد فاصله اجتماعی بهره گرفتند. در مدت زمانی کوتاه خیابان‌ها و حتی مجتمع‌های تجاری کاربری‌هایی چندگانه به خود گرفت، پارکینگ‌های بدون استفاده به مکان‌هایی برای جای دادن افراد بی‌خانمان تبدیل شد و بحران مسکن تا حد زیادی بهبود یافت.
