رشد ۵۴۰ درصدی اجاره‌بها در دهه ۹۰
روند تورم اجاره‌بها در دهه ۹۰ را می‌توان با گزارشی که مرکز آمار ایران به‌تازگی منتشر کرده است، برآورد کرد. این گزارش که در مورد شاخص‌های عدالت اجتماعی است نشان می‌دهد، سال ۱۳۹۰ متوسط مبلغ اجاره ماهانه به‌علاوه سه درصد ودیعه پرداختی برای اجاره یک متر بنای مسکونی در تهران معادل ۱۳ هزار و ۸۸۸ تومان بوده است.
به گزارش ساختمان آنلاین به نقل از خبرآنلاین، مرکز آمار ایران به‌تارگی گزارشی از شاخص‌های عدالت اجتماعی منتشر کرده است. بخشی از این گزارش به آمارهای مربوط به بخش مسکن اختصاص دارد که نشان می‌دهد مبلغ اجاره ماهانه به‌علاوه سه درصد ودیعه پرداختی برای اجاره یک متر بنای مسکونی در تهران از سال ۱۳۹۱ تا سال ۱۴۰۰ به ازای هر متر جهش حدود ۵۴۰ درصدی را تجربه کرده است. همچنین بخشی دیگر از این آمارها حاکی از آن است که نسبت درآمد خانوارها به متوسط قیمت مسکن، مسیر پرنوسانی را طی کرده و سال ۱۴۰۱ به ۱۰.۱ درصد رسیده است.
دیگر مهم نیست ایرانی‌ها کجای کشور زندگی کنند، متعلق به کدام دهک اجتماعی باشند یا چند نان‌آور در خانواده آنها وجود داشته باشد؛ تامین سرپناهی برای زیستن که رفاه آنها را تامین کند دغدغه همه است.
در حال حاضر نه‌‍تنها قیمت خرید مسکن از توان اقتصادی مردم فراتر رفته بلکه تورم اجاره‌بها نیز رشد سرسام‌آوری را پشت سر گذاشته است. در حال حاضر، اجاره یک خانه مناسب برای خانواده‌ای چهارنفره در حوالی مرکز شهر تهران، برابر با دستمزد یک فرد بر اساس میزان حقوق وزارت کار است.
روند تورم اجاره‌بها در دهه ۹۰ را می‌توان با گزارشی که مرکز آمار ایران به‌تازگی منتشر کرده است، برآورد کرد. این گزارش که در مورد شاخص‌های عدالت اجتماعی است نشان می‌دهد، سال ۱۳۹۰ متوسط مبلغ اجاره ماهانه به‌علاوه سه درصد ودیعه پرداختی برای اجاره یک متر بنای مسکونی در تهران معادل ۱۳ هزار و ۸۸۸ تومان بوده است.
این شاخص در سال ۱۳۹۱، پیش از جهش قیمت‌ها در بازارهای مالی و سرمایه‌ای تا متری ۲۲ هزار و ۱۱۲ تومان بالا آمده و تا سال ۱۳۹۹ جهش چشمگیری را تجربه کرده و به حدود متری ۶۳ هزار تومان رسیده است.
به گزارش تجارت‌نیوز، متوسط مبلغ اجاره ماهانه سال ۱۴۰۰ نیز حدود متری ۸۹ هزار تومان ثبت شده است. به عبار دیگر این شاخص از سال ۱۳۹۱ تا سال ۱۴۰۰ به ازای هر متر جهشی حدود ۵۴۰ درصد را تجربه کرده است.
یکی از شاخص‌هایی که با استفاده از آن می‌توان توان افراد برای دسترسی به مسکن را برآورد کرد، اندازه‌گیری نسبت درآمد خانوارها با متوسط قیمت مسکن است. بر اساس گزارش مرکز آمار ایران، این نسبت در فاصله سال‌های ۱۳۹۱ تا ۱۴۰۰، مسیر پرنوسانی را طی کرده است.
سال ۱۳۹۱ نسبت قیمت مسکن در نقاط شهری در مقایسه با درآمد خانوارهای شهری ۶.۳ درصد بوده است. این نسبت در سال با افزایشی نسبت به ۶.۹ درصد رسیده و طی سال بعد، یعنی سال ۱۳۹۲ تا ۵.۹ پایین آمده است.
فاصله بین قیمت مسکن با درآمد تا چهار سال بعدی مسیری نزولی را در پیش گرفته و در نهایت سال ۱۳۹۶، معادل ۴.۴ درصد برآورد شده است.
پس از سال ۹۶ و با شدت گرفتن بحران‌های اقتصادی با فسخ قرارداد یک‌طرفه برجام از سوی ترامپ، ریاست‌جمهوری وقت آمریکا بار دیگر اقتصاد ایران دچار بحران شد و قیمت‌ها از این تاریخ به بعد به نسبت درآمد مردم جهش چشمگیری را تجربه کردند.
بر این اساس، نسبت متوسط قیمت مسکن در نقاط شهری نسبت به درآمد خانوارهای ساکن در آن به ۵.۵ رسیده و این عدد تا سال ۱۴۰۰ تا ۱۰.۳ درصد رشد داشته است. در نهایت نیز سال ۱۴۰۱ با دو دهم عقب‌نشینی روی عدد ۱۰.۱ ایستاده است.
سهم مسکن از سبد هزینه خانوارهای ایرانی افزایش یافت
همچنین گزارش دیگری از مرکز آمار ایران نشان می‌دهد، سهم مسکن از سبد هزینه خانوارهای ایرانی به ۳۶ درصد و سهم تهرانی‌ها به حدود ۵۰ درصد رسیده است. این در حالی است که بر اساس استانداردهای جهانی سهم مسکن از سبد خانوار تا سقف ۳۰ درصد است و در صورتی‌که این هزینه بیشتر شود به معنای کاهش سطح رفاه خانوارها خواهد بود.
حال باید دید در سال آینده با توجه به افزایش حقوقی که هنوز در هاله‌ای از ابهام قرار دارد نسبت درآمد خانوارها به متوسط قیمت اجاره و مسکن تا چه درصدی خواهد رسید.
