سامان ساریان کارشناس حوزه سیمان در این رابطه به «ساختمان آنلاین» می‌گوید: اگر هزینه‌هایی که یک کارخانه سیمان با آن مواجه است را بررسی کنیم، حدود 75 درصد بهای تمام‌شده صنعت سیمان را هزینه سربار که برای یک کارخانه سیمانی بابت هزینه پاکت و بسته‌بندی، استهلاک، برق، سوخت و امثال این موارد است را شامل می‌شود. همچنین، 20 درصد را هزینه مواد اولیه و 5 درصد دیگر را هزینه دستمزد به خود اختصاص می‌دهند. اما آنچه باعث اختلاف بین 100 تا 300 درصدی قیمت بازار با کارخانه می‌شود، عوامل مختلفی دارد. قیمت هر کیسه سیمان درب کارخانه 18 هزار تومان و قیمتی که به دست مصرف‌کننده می‌رسد، حتی به بالای 45 هزار تومان هم رسیده است. هزینه حمل‌ونقل مهم‌ترین عاملی است که این افزایش قیمت را رقم می‌زند و موجب می‌شود تولید سیمان صرفه اقتصادی آنچنانی نداشته باشد.
وی در پاسخ به این پرسش که چرا دولت به عنوان اولین و مهم‌ترین تقاضاکننده سیمان با افزایش نرخ آن موافقت نمی‌کند، عنوان کرد: هزینه تولید سیمان به هزینه انرژی بازمی‌گردد. توجیحی که دولت برای گران نشدن سیمان دارد، این است که انرژی در کشور ارزان است و در مقایسه با سال‌های گذشته اختلاف قیمت چندانی نداشته است. به همین خاطر، گران کردن سیمان از لحاظ منطقی درست نیست. اما در آن سو، نکته‌ای که وجود دارد این است که هزینه‌هایی که کارخانجات سیمان دارند، در مقایسه با قبل بیشتر شده است. همین عدم افزایش نرخ، موجب تعطیلی بسیاری از کارخانه‌ها یا کاهش ظرفیت تولید آن‌ها شده است.
ساریان ادامه داد: یکی دیگر از مشکلات صنعت سیمان که جای توجه دارد، عدم صادرات مناسب این محصول است. تا سال 96، عراق به عنوان یکی از جذاب‌ترین بازارهای صادراتی برای صادرات سیمان به شمار می‌رفت، اما در سال‌های اخیر به دلیل وضع تعرفه از سمت کشور مقصد، بخش عمده این بازار از دست رفته است. در حال حاضر کشور افغانستان جایگزین عراق شده و در پنج‌ماهه نخست امسال حدود 574 هزار تن سیمان به این کشور صادر شده است.
وی تصریح کرد: با همه این اوصاف، به نظر می‌رسد دولت باید برای حل مشکلات این بخش و تسهیل صادرات آن، آستین بالا بزند. در غیر این صورت تعطیلی و کاهش تولید بیشتری را در آینده نه‌چندان‌دور شاهد خواهیم بود.
