به گزارش ساختمان آنلاین: در مقابل برخی کارشناسان معتقد هستند با کمک گرفتن از بخش خصوصی می‌توان طرح ساخت یک‌میلیونی مسکن در سال را محقق کرد. ازاین‌رو در این راستا باید از ظرفیت تشکل‌های بخش‌خصوصی در حوزه صنعت ساختمان و سایر صنایع بیش‌ازپیش کمک گرفت. همچنین می‌توان از شرکت‌ها و هلدینگ‌های بزرگی که در صنایع معدنی مشغول به فعالیت هستند، مشارکت طلبید.
دولت برای طرح مسکن از شرکت‌های بزرگ کمک بگیرد
در همین راستا مدیرعامل هلدینگ گسترش صنایع و معادن ماهان در گفت‌وگو با «دنیای‌اقتصاد» عنوان کرد: تامین مسکن بهویژه برای قشر کارگر و کارمندان یکی از دغدغه‌های بزرگ در کشور به شمار می‌رود. طرح راه‌اندازی سالانه یک‌میلیون مسکن می‌تواند طرحی مبتکرانه برای خانه‌دار کردن افراد جامعه باشد، اما اگر دولت از بخش خصوصی در این راستا کمک بگیرد، می‌تواند این طرح را به بهترین شکل به‌پیش ببرد، ازاین‌رو شرکت‌ها و هلدینگ‌های بزرگ می‌توانند در این طرح همکاری و مشارکت داشته باشند، برای نمونه هلدینگ خود ما اعلام آمادگی می‌کند که می‌تواند در این راستا و در این طرح مشارکت داشته باشد.
محمدحسین بصیری در ادامه خاطرنشان کرد: البته اجرایی شدن طرح ساخت یک‌میلیون مسکن می‌تواند به‌صورت غیرمستقیم باعث تحرک بازار و صنایع معدنی ازجمله فولاد و سیمان نیز شود، این در حالی است که عملکرد دولت به‌گونه‌ای است که سبب شده میزان تولید کاهش پیدا کند، برای نمونه در تابستان سال‌جاری شاهد بودیم که با قطع برق کارخانه‌های فولاد و سیمان، میزان تولید سیمان و محصولات فولادی کاهش یافت و به دنبال آن قیمت این محصولات افزایش پیدا کرد و همین موضوع سبب افزایش قیمت مسکن نیز شد.
وی با تاکید بر این موضوع که باید برای ساخت مسکن از شرکت‌های بزرگ دعوت به عمل آورد، بیان کرد: باید در این راستا از بخش خصوصی دعوت به عمل آورد که این اقدام هم می‌تواند سبب رونق بخش ساخت‌وساز و هم صنایع داخلی شود.
نقش شرکت‌ها در طرح مسکن یک‌میلیونی
همچنین کارشناس فولاد درباره طرح ساخت یک‌میلیون ساخت مسکن، در گفت‌وگو با «دنیای‌اقتصاد» عنوان کرد: البته ساخت یک‌میلیون مسکن نیاز به زیرساخت‌هایی همچون نیروگاه، آب، جاده‌سازی، بیمارستان‌سازی، مسجدسازی و… دارد. همان‌گونه که شاهد بودیم طرح‌هایی در دولت‌های قبل در زمینه مسکن اجرا شد که با نبود زیرساخت‌ها روبه‌رو شد؛ ازاین‌رو اگر قرار است طرحی در زمینه مسکن ارائه شود، بهتر است براساس بررسی و رفع نقاط ضعف‌های گذشته انجام گیرد.
زکریا نایبی در پاسخ به این پرسش که اگر فرض را بر این بگذاریم که ساخت یک‌میلیون مسکن در سال امکان‌پذیر باشد، رونق صنایع معدنی و فولادی به چه صورت خواهد بود، خاطرنشان کرد: صنعت ساختمان‌سازی به دنبال خود قادر است ۷۰ صنعت را رونق ببخشد. این صنایع شامل صنایع فلزی چون فولاد و آلومینیوم و غیرفلزی مانند آجر، سیمان، گچ، آهک، کاشی و سرامیک، شیرآلات و… می‌شود. در سطح جهان نیز این صنعت ساختمان‌سازی است که این صنایع را پررونق نگه داشته است. البته این طرح می‌تواند همچنین زمینه اشتغال‌زایی بالایی را در کشور ایجاد کند.
وی در ادامه یادآور شد: یکی از صنایعی که در ساختمان‌سازی بسیار رونق می‌گیرد، صنعت فولادسازی است. بهویژه در ایران که تولید محصولات فولادی بیشتر جنبه کمی دارند تا کیفی و حدود ۶۰درصد فولادسازی در کشور به فولادهای ساختمانی اختصاص دارد. این در حالی است که در کشوری مانند آلمان از ۴۰میلیون تن فولاد تولیدشده، ۳۵میلیون تن آن به فولاد آلیاژی اختصاص دارد.
این کارشناس فولاد در ادامه تاکید کرد: ازآنجاکه در ایران غالب تولید محصولات فولاد، به ساختمان‌سازی اختصاص دارد، ازاین‌رو ساخت مسکن و ساخت‌وساز می‌تواند به رونق هر چه بیشتر واحدهای داخلی در این زمینه بینجامد.
نایبی همچنین با اشاره به کاهش سرانه مصرف طی سال‌های گذشته یادآور شد: از سال ۱۳۹۵ تا ۱۳۹۹ سرانه مصرف فولاد با سیر نزولی همراه بوده و از ۲۸۰ کیلوگرم برای هر نفر به ۲۰۰ کیلوگرم رسیده است که با توجه به جمعیت کشور می‌تواند کاهش محسوسی به شمار آید.
وی در ادامه توضیح داد: هرچند طی سال‌های گذشته با افزایش قیمت مسکن روبه‌رو بوده‌ایم، اما موضوع آن است که ساخت‌وساز بارونق همراه نبوده و اتفاقا پروانه‌های ساخت‌وساز با کاهش چشمگیری همراه شده‌اند. ازاین‌رو ساختمان‌سازی یک شاخص مهم در ارزیابی اقتصادی یک کشور به شمار می‌رود.
این کارشناس فولاد در پاسخ به این پرسش که شرکت‌ها چه نقشی می‌توانند در پروژه ساخت یک‌میلیون مسکن داشته باشند، عنوان کرد: شرکت‌ها می‌توانند نقش مهمی در مشارکت مسکن‌سازی داشته باشند و باید از این روال خارج شوند که تنها در حوادثی همچون زلزله حضور موثر داشته باشند. بنابراین دولت می‌تواند برای طرح مسکن خود، یک فراخوان بدهد و از شرکت‌ها طلب مشارکت کند. مشارکت داشتن شرکت‌ها در ساخت مسکن می‌تواند با دو مزیت همراه باشد، از یک‌سو سبب رونق شرکت‌ها خواهد شد و از سوی دیگر برای دولت یا کارفرما نیز قیمت مصالح موردنیاز پایین‌تر تمام می‌شود، چراکه قیمت محصولات درب کارخانه بسیار پایین‌تر از قیمت‌های بازار است و حتی این اختلاف قیمت‌ها به ۴۰درصد نیز می‌رسد و این اتفاق تنها برای محصولات فولادی نیست و به‌صورت کلی مصالح ساختمانی ازجمله سیمان و کاشی و سرامیک نیز به همین منوال است و قیمت کارخانه با بازار با ۴۰درصد اختلاف روبه‌رو هستند و این مابه‌التفاوت در حقیقت به جیب واسطه‌ها و دلال‌ها می‌رود. بنابراین اگر شرکت‌ها به‌صورت مستقیم در این پروژه شرکت کنند، قیمت تمام‌شده ساختمان‌سازی نیز کاهش پیدا می‌کند.
کلام آخر
بدون شک ساخت این تعداد مسکن در کشور نیازمند برنامه‌ریزی‌های دقیق است، ازاین‌رو باید قبل از هر اقدامی تمام نقص‌های طرح‌های مسکن دولت‌های پیشین را مدنظر قرار داد تا همان مسیر گذشته را در پیش نگرفت و از سوی دیگر از توان بخش خصوصی بیش‌ازپیش کمک گرفت تا در این راستا، مسیر را برای شرکت‌ها و هلدینگ‌های بزرگ که توان این مشارکت را دارند، باز نگه داشت؛ چراکه هم‌اکنون نقدینگی بالایی در دست بخش‌خصوصی است که باید به کار گرفته شود. البته در راستای این همکاری باید تضمین‌دهی دولت به بخش خصوصی انجام گیرد تا از سرمایه آنها پس از مشارکت در ساخت مسکن کاسته نشود. در این همکاری و مساعدت بدون شک بازی برد-بردی شکل خواهد گرفت که از یک‌سو به نفع شرکت‌ها و از سوی دیگر به نفع دولت خواهد بود که البته عایدی آن نصیب مردم خواهد شد.
