هدف مبحث دهم تعیین حداقل ضوابط و مقرراتی است که در تحلیل، طراحی و اجرای ساختمانهای فولادی به کار می‌رود. این ظوابط جهت تامین ایمنی و بهره‌برداری مناسب، مورد استفاده قرار می‌گیرد. این مبحث شامل الزامات عمومی، الزامات طراحی لرزه‌ای و نیز الزامات ساخت، نصب و کنترل است. در این مبحث مبنای طراحی سازه‌ها، بررسی و کنترل آنها در حالت‌های حدی مقاومت و بهره‌برداری برای حصول ایمنی و قابلیت بهره‌برداری است.
دامنه کاربرد مبحث دهم
کاربرد این مبحث در محدوده ساختمان‌هایی با کاربری‌های مندرج در قانون نظام مهندسی و کنترل ساختمان و آیین نامه اجرایی آن است. این مبحث شامل سازه‌هایی خاص از قیبل پل‌های جاده و راه آهن نیست.
در مبحث دهم روش طراحی مورد استفاده برای تامین الزامات حالت‌های حدی مقاومت، روش ضرایب بار و مقاومت (LRFD) است. این روش بر پایه جنبه‌ی احتمالاتی بار و مقاومت، کالیبراسیون با روش تنش مجاز و تجربیات مهندسی استوار است. در روش ضرایب بار و مقاومت، ضرایب ایمنی از دو طریق اعمال می‌شود. این کار با در مرحله اول با اعمال ضرایب بزرگتر از یک و تشدید بارها، و در مرحله دوم با اعمال ضرایب کوچکتر از یک و کاهش مقاومت، در تحلیل و طراحی منظور می‌شود. البته در این مبحث طراحی بر اساس روش مقاومت مجاز (ASD) نیز جایز دانسته شده است. مقررات و ضوابط مربوط به روش مقاومت مجاز، در پیوست ۱ مبحث دهم ارائه شده است.
